Opis settingu fantasy Krucjata

Sheverish

Złociste pola, oblane słońca blaskiem, obsiane pszenicą , pozłacane żytem, gdzie czas płynie powoli, godzinami wielkiego niepokoju przetykany . Pamiętasz kraj ten lat dziecinnych, cudny jak pierwsze kochanie, prawda?

Wśród pól wiodła wątła dróżka, brukowana, starsza niż najstarsi lordowie, ziemi tej dziecice, po przodkach scheda, przebogata w kłosy pełne ziaren zbóż czarnoziemnych. Kto szlak ten wyznaczył, kto łeb koci pierwszy podłożył, nie pamięta już nikt, może księgarze i ich najstarsze księgi. Kostek kilku już traktowi brakuje, zbyt wiele wozów pełnych ziemi bogactw i plonów przeciągnięto, zbyt wiele wiatrów wiosennych i zawieruch wojennych. Między wzgórzami zaś domek stoi, szlachetny, stary, bielony wapniem i strzechą słomianą nakryty, choć mchem już porosły, tak obfity w zaszczyty i hołdy wdzięku oraz pamięci lat świetności, oraz godzin niepamięci. Drzwi do domostwa przymknięte, lecz bez zamka, by zajrzeć mógł każdy, każdy odpocząć, posilić się, unieść w dłoniach starą lutnię złotą z dalekich stron przywiezioną, i brzeszczoty północne, i szable ze wschodu, skóry zwierzów dzikich, leśnych, pustynnych, stepowych. Kanapa jak zawsze pachniała lawendą, na stole kosz marchwi stał dorodny, pomidor w donicy na parapecie posadzony do śłońca śle uśmiechy radując się z czerwieni swego dziecia – owocu. Koło szafy zaś oparty pancerz, który nie jedną widział wojnę, nie jedną obejrzał zbrodnię, nie jeden cios wytrzymał, nie jeden raz swego pana z ramion śmierci szczęśliwie wyrywał. Pan jego zaś zwany po okolicy Gęciorem, stary, wąsąty, szlachcic, co porzuciwszy wojaczkę i trudy osiadł z młodą żoną, choć obytą na zachodzie, w dworku swych prawujów i pracioć z pól słonecznego kraju, kraju zwanego Afinią, gdzie po łąkach bez ustatnku młode rumaki, raczę i twarde, biegają.

Tu, w Afinii, zacny przyjacielu, nic więcej, prócz pól w zboża bogatych, łąk obsypanych kwieciem, lasów pełnych zwierzyny, ludzi serdecznych, hodowców koni i rolników, raczej poznać i obejrzeć trudno Ci bedzie, bo nic innego w tej wschodniej Tyrionu prowinicji nie mamy. Chleb smaczny, mleko świerze, miód pszczeli, skromne posiłki, dni pracowite i długie, deszcze łagodne, wiatry zaś srogie i strach, choć ukryty, na dobre w sercach już zagościć zdołal. Tyś młody, niewidział czego my widzieli, gdy Nawała ze wschodu, znad Równin Burzowych, nadciągnęła nad nasz kraj ubogi. Tyś nie świadom pożogi, wody, wiatru i kamienia, którymi nękała nas potęga magicznej przyrody i sługi jej, przeklęte. Do ognia dorzucają górale z północnego wschodu, brodate gbury, lecz silne i odważne chłopy, straszne topory, okrutne młoty. Tyś myślał, że my nie byli pod miastem świętym, a my owszem w Krucjacie najświętszej udział zawsze brali, zawsze oddziały odważnych mężów słali, zastępy konne, łucznicze, zbrojne...

Nękani podatkami, wojnami, ulewą, życia trudami, żyjemy tu – na granicy cywilizacji i pustki stepowej. Samotni, inni, żyjemy w naszej Afinii. Tu nie ma twierdz, miasta spore trzy tylko stoją: Jurat, Lear i Senburg, stare to były, barbarzyńców grody.

Coś więcej wiedzieć chcesz o mym domu, przyjacielu mój drogi? Pytaj zatem, przy kubku miodu i placku pszenicznym. Niech nadejdzie czas opowieści i dopowiedzenia zaginionych treści...