Opis settingu fantasy Krucjata

Sheverish

Czasy świetności Elfów przeminęły wraz z początkiem dominacji ludzkości we Fragii, czyli za czasów Juliosa. Świetność? Wielkie miasta, cudowne pałace, bogate społeczeństwo - szczęśliwe, tętniące życiem i radością. Teraz zaś niewiele pozostało z dawnych czasów. Jedynie dwa dawne miasta wciąż są zamieszkałe. Elfy pamiętają położenie jedynie dwóch kolejnych miast, a reszta.. wiedza o innych zaginęła na przestrzeni dziejów - półtora tysiąca lat rozwoju cywilizacji ludzi. Fragijczycy (choć nie wspominają o tym w kronikach) przeprowadzali na wielką skalę wojny z Elfami próbując zagnać ich do najmniej potrzebnych im, albo najniebezpiecznejszych lasów. Udało im się.

W czasach teraźniejszych bardzo trudno spotkać Elfa, a nawet jeśli się takowego spotka, to zwykle nie ma się pojęcia, że był to Elf. Niektórzy mówią, że rasa ta już całkowicie wymarła.. nic bardziej mylnego. Nie można powiedzieć, że trzymają się dobrze.. raczej upadają, ale wciąz istnieją i odciskają piętno swej działalności na kartach historii. Elfy stały się buntownikami i przywódcami rebelii w kapturach. Podburzają do buntów, wspierają zrywy, pomagają partyzantom walczącym o wyzwolenie. Działają na wszelki możliwy sposób przeciw Królestwom, które obaliły ich wspaniałość, a umacnia ich w tym wiara - potężna wiara w to, iż osłabienie Fragii może dać im możliwość do odrodzenia państwa i kultury.

Elfowe szkoły magii przewyższały kiedyś sztukę Patronitów, ale teraz.. teraz zaledwie kilka Długouchych wyzwala starożytne zaklęcia. Magia została zapomniana. Jeżeli ktoś będzie bardzo uważnie szukał, może odnajdzie stare manuskrypty, runy, księgi i inne zapiski wszelkiego rodzaju, a wraz z nimi cząstki mistycznej mocy Elfów. Ich dawni właściciele nie mają na to czasu - dla nich liczy się każdy dzień egzystencji pogrążonej w konspiracji, wojnie i walce o przetrwanie narodu...

"Pewna kobieta, imieniem Daria, opowiedziała mi bardzo intrygującą historię. Uważam, że należy się przyjrzeć temu bliżej. Panna Daria opowiedziała o tym, jak pięc lat temu - gdy jeszcze była dzieckiem - spotkała podczas grzybobrania bardzo nietypową parę. Wyglądali niemal jak ludzie, ale mieli bardzo szlachetne rysy i niezwykle długie, szpiczaste uszy. Szeptali coś do siebie w dialekcie, którego nie była w stanie pojąć. Siedzieli pod drzewem, jakby odpoczywali. Mężczyzna miał opaskę na oku. Kobieta zaś zwijała papier w rulon (od wydawcy.: zapewne przygotywala pocisk do broni palnej - zapewne muszkietu tylcowego - nowinki technicznej w czasach autora). Usłyszeli ją zapewne, gdyż bardzo szybko wstali i zniknęli, a po chwili już nie było po nich śladu. Gdy odwróciła się, stał przed nią ów jednooki mężczyzna, położył palec na ustach i szepnął coś. Wręczyli jej jabłko i powiedzieli, żeby nie mówiła rodzicom, że ich widziała.

Wydaje mi się, że mogą to być Elfy. Kolejny dowód, że szukam w dobrym regionie. Za pewne czegoś strzegą. Może jest tu gdzieś ich osada? Albo przynajmniej była kilka jeszcze lat temu. Muszę wiedzieć więcej. Rada się powoli niecierpliwi"

Keirn z Ewro. Dzienniki z Poszukiwań wydane przez Drukarnię Armalda.

Mag i poszukiwacz przygód, Keirn, został znaleziony martwy w lesie niedaleko San Dortenak w Kalintrii, gdzie prowadził swoje poszukiwania. Zabiła go kula z muszkietu. Jeżeli wierzyć zapiskom to spotkał Elfy, które tak usilnie poszukiwał. Mogli to być też zwykli rabusie... Miało to miejsce niecałe siedemdziesiąt lat temu.

Sheverish

Elfy kiedyś były wysmukłe, bardzo wysokie i delikatne. Zmieniły się. Mężczyźni są barczyści, silni i twardzi, są wojownikami, strażnikami i rebeliantami, którzy mieczem, łukiem, toporem i wieloma innymi orężami wywalczają wolność rasy. Kobiety zaś zmieniły się znacznie mniej, dlatego też więcej jest Elfów płci żeńskiej. Starają się kultywować tradycje w czasach ogarniętych strachem. Są artystkami, minstrelami i bardami, ale ich dzieła często "przypadkiem" przenikają z lasów do świata ludzi, budząc niepokoje, rozruchy społeczne i zamieszki. To właśnie Elfki obudziły do życia wiele powstań. Lutnia Elfów zawsze budzi nadzieję na lepszy dzień wśród uciemiężonych i podbitych narodów. Budzi iskierkę walki i chęć wolności. Budzi gniew, dzięki któremu łatwiej jest zerwać kajdany.

Zachowała się jednak cera, kolor włosów i oczu z dawnych lat. Elfy wciąż mają włosy w barwie ciemnego blodnu, brązu przypominającego korę dębu, albo koloru ciemnej zieleni. Oczy pozostały zielone, albo bursztynowo złote, wciąż żywe, ale już nie tak radośnie patrzące w przyszłość. Elfy nie wyszły z lasów, z półcienia, promienie słońca przenikające przez listowie i księżycowy blask wciąż omywają ich lica. Dlatego też cerę mają jasną i delikatną, nie podatną na działanie czasu, mimo że czas zaczyna ich coraz silniej chwytać za serca. Nie wiadomo czy to brak wolności, czy odejście od najstarszych tradycji, czy ciągłe walki, ale rasa Długouchych jest coraz mniej długowieczna. Kiedyś Elfy dożywały pięciuset lat, a nawet więcej! Teraz? Trudno jest znaleźć chociaż dwustuletniego. Dawno już żaden Elf nie miał okazji umrzeć ze starości, albo chorób. Przeważnie giną od miecza w boju o wyzwolenie.